Michael Oppatja

Die met zijn vrouw Rebekka in augustus 2015 op huwelijksreis ook Pacung bezochten.

Op Bali gebeurt al een aantal jaren iets bijzonders en wij waren daar deze zomer heel even getuige van. Een groep leerkrachten, en wat wij in Nederland onderwijsondersteunend personeel zouden noemen, gooien daar dagelijks een kiezel in het water en de rimpels worden tegen de stroom in zichtbaar. Waar aan de ene kant van de straat een groep kinderen voorbij marcheert om de onafhankelijkheidsdag te vieren, wordt aan de overkant na schooltijd onderwijs met hoofd, hart en handen gegeven. Een vorm van onderwijs die hen zal voorbereiden op een andere manier van leven waarin zij écht onafhankelijk kunnen zijn.

Het nieuws dat één van ons als onderwijsadviseur werkt, was voor ons uit gereisd en het werd duidelijk dat de leerkrachten graag advies wilden en tips om hun werk nog beter te doen. Met behulp van de docenten Engels werd de taalbarrière de eerste dag  al overwonnen en al snel werden er inhoudelijke vragen gesteld door de ambitieuze leerkrachten. ‘Hoe kunnen we de leerlingen beter activeren?’, ‘Wat kan ik doen om goede gesprekken met leerlingen te realiseren?’, ‘Wil je bij ons komen zitten als we evalueren en ons daar feedback op geven?’  Indrukwekkend.

De verleiding om veel te vertellen was groot, maar Michael had zich juist voorgenomen om zelf ook vooral vragen te stellen en de leerkrachten te activeren. Zijn poging om tegenwicht te bieden aan de consumptieve manier van leren en de leerkrachten aan te zetten tot het zelfkritisch beoordelen van de gemaakte keuzes in relatie tot de ambities die ze hadden. Dus onder andere zo; ‘Wat is eigenlijk de reden dat je leerlingen hun vinger opsteken tijdens de les? Wat is het effect op de rest er van de groep? En geef je dan ook alleen de kinderen de beurt die hun vinger ook daadwerkelijk opsteken?’ De vragen werden niet beantwoord, maar er werd over nagedacht. En zo waren de vragen ook bedoeld.

De feedback werd ook gegeven. Vooral tijdens het gesprek dat we ’s avonds hadden na een heerlijke maaltijd terwijl de werkdag allang voorbij was. We hadden het over de dromen, de worsteling met de realiteit en de oude gewoonten op de publieke scholen. Waarin ik aangaf hoe bijzonder het is te merken dat ook leerkrachten van de pasraman het, net als hun Nederlandse collega’s,  lastig vinden om uit te gaan van positieve aspecten. Dat ook hier op Bali leerkrachten tijdens de evaluatie vooral bespreken wat er beter kan, maar meer tijd mogen nemen om de succesvolle momenten uit te wisselen en de ingrediënten daarvan te delen als een recept voor een heerlijke babi kecap. Want uiteindelijk is het van belang om nog meer te doen van dat wat je al goed doet. En wat gebeuren daar, verstopt in een wijk in Pacung, al veel goede dingen. Dat is iets om trots op te zijn.

‘How do you change Bali?’ Het antwoord gaven ze zelf: door uit de pas te blijven lopen, omdat dat de weg is naar daadwerkelijke groei. En in de maat lopen….. dat doen ze maar aan de andere kant van de straat. Vernieuwingsonderwijs, 2015, Bali; het was prachtig om te zien.

Naschrift Frank en Marga:  Veel dank Michael en Rebekka voor jullie open, verfrissende en vooral positieve benadering van het docententeam. En voor het geweldige bedrag van 3.900 euro dat jullie voor de stichting hebben verzameld. Hoe dat  kunt u zien op de website van Nam Jai. Wij zijn hen uiterst dankbaar, maar realiseren ons dat woorden maar in heel beperkte mate in staat zijn om uitdrukking te geven aan de werkelijke omvang van onze speciale dank.

Michael Oppatja die met zijn vrouw Rebekka in augustus 2015 op huwelijksreis ook Pacung bezochten.

Op Bali gebeurt al een aantal jaren iets bijzonders en wij waren daar deze zomer heel even getuige van. Een groep leerkrachten, en wat wij in Nederland

...Lees meer

onderwijsondersteunend personeel zouden noemen, gooien daar dagelijks een kiezel in het water en de rimpels worden tegen de stroom in zichtbaar. Waar aan de ene kant van de straat een groep kinderen voorbij marcheert om de onafhankelijkheidsdag te vieren, wordt aan de overkant na schooltijd onderwijs met hoofd, hart en handen gegeven. Een vorm van onderwijs die hen zal voorbereiden op een andere manier van leven waarin zij écht onafhankelijk kunnen zijn.

Het nieuws dat één van ons als onderwijsadviseur werkt, was voor ons uit gereisd en het werd duidelijk dat de leerkrachten graag advies wilden en tips om hun werk nog beter te doen. Met behulp van de docenten Engels werd de taalbarrière de eerste dag  al overwonnen en al snel werden er inhoudelijke vragen gesteld door de ambitieuze leerkrachten. ‘Hoe kunnen we de leerlingen beter activeren?’, ‘Wat kan ik doen om goede gesprekken met leerlingen te realiseren?’, ‘Wil je bij ons komen zitten als we evalueren en ons daar feedback op geven?’  Indrukwekkend.

De verleiding om veel te vertellen was groot, maar Michael had zich juist voorgenomen om zelf ook vooral vragen te stellen en de leerkrachten te activeren. Zijn poging om tegenwicht te bieden aan de consumptieve manier van leren en de leerkrachten aan te zetten tot het zelfkritisch beoordelen van de gemaakte keuzes in relatie tot de ambities die ze hadden. Dus onder andere zo; ‘Wat is eigenlijk de reden dat je leerlingen hun vinger opsteken tijdens de les? Wat is het effect op de rest er van de groep? En geef je dan ook alleen de kinderen de beurt die hun vinger ook daadwerkelijk opsteken?’ De vragen werden niet beantwoord, maar er werd over nagedacht. En zo waren de vragen ook bedoeld.

De feedback werd ook gegeven. Vooral tijdens het gesprek dat we ’s avonds hadden na een heerlijke maaltijd terwijl de werkdag allang voorbij was. We hadden het over de dromen, de worsteling met de realiteit en de oude gewoonten op de publieke scholen. Waarin ik aangaf hoe bijzonder het is te merken dat ook leerkrachten van de pasraman het, net als hun Nederlandse collega’s,  lastig vinden om uit te gaan van positieve aspecten. Dat ook hier op Bali leerkrachten tijdens de evaluatie vooral bespreken wat er beter kan, maar meer tijd mogen nemen om de succesvolle momenten uit te wisselen en de ingrediënten daarvan te delen als een recept voor een heerlijke babi kecap. Want uiteindelijk is het van belang om nog meer te doen van dat wat je al goed doet. En wat gebeuren daar, verstopt in een wijk in Pacung, al veel goede dingen. Dat is iets om trots op te zijn.

‘How do you change Bali?’ Het antwoord gaven ze zelf: door uit de pas te blijven lopen, omdat dat de weg is naar daadwerkelijke groei. En in de maat lopen….. dat doen ze maar aan de andere kant van de straat. Vernieuwingsonderwijs, 2015, Bali; het was prachtig om te zien.

Naschrift Frank en Marga:  Veel dank Michael en Rebekka voor jullie open, verfrissende en vooral positieve benadering van het docententeam. En voor het geweldige bedrag van 3.900 euro dat jullie voor de stichting hebben verzameld. Hoe dat  kunt u zien op de website van Nam Jai. Wij zijn hen uiterst dankbaar, maar realiseren ons dat woorden maar in heel beperkte mate in staat zijn om uitdrukking te geven aan de werkelijke omvang van onze speciale dank.

Lees minder